Klein dessertje...

28 Jan : Saint-Brais - Saint-Ursanne

Alles begon super. De hut van deze nacht was een voorbeeld van Zwitserse kwaliteit en afwerking. Buiten winderig en regenachtig, binnen comfortabel. 

Bij het vertrekken ging ik nog even naar de top 50 m verderop. Juist dan slaat het weer plots om: vanuit het niets korrelsneeuw, rukwinden, bliksem dichtbij. Direct terug de hut in, de enige plek op deze scherpe rotsgraat die veilig is bij bliksem. Half in paniek ren ik er eerst voorbij, dan toch de 6 treden omhoog en binnen. Na 20 min is alles voorbij en vertrek ik toch. 

Ik had de tocht al ingekort: de Franse spoorwegen staken nog steeds en mijn trein blijkt niet te rijden. Ik wil op een deftig uur naar het TGV station om alles te regelen. Én : het lijf protesteert op een stuk of drie plekken. Terug zo'n lange etappe als de twee voorbije dagen is geen goed idee. 

Om in te korten neem ik het lokale Jura-trammetje ; dat houdt er na drie haltes ook mee op: omgewaaide bomen op de bovenleiding. De vervangbus zet me dan eindelijk af bij wat de afscheidsetappe wordt. Start in snijdende wind met sneeuw, afdaling naar de luwte van de Gorges du Doubs, die volgen tot hun einde. St-Ursanne is het eerste echte dorp langs de Doubs na een kleine 50 km canyon. Excuseer: stadje, met een geschiedenis die diep tot in de Middeleeuwen teruggaat. 

De eerste trein naar Frankrijk is pas om 5 uur. Of dat is toch wat ik meen op te maken uit de cryptische uitleg op de uurroosters in het kleine stationnetje. Ik neem ruim de tijd om dit stadje te bezoeken en om mijn laatste Zwitsers geld in lekkere dingen voor thuis om te zetten. 

Ik wou eerst een klaagtoon in de blog van vandaag steken: kijk hoe alles tegenzit: treinen, weer,... Maar dat is niet hoe ik me voel. De voorbije week had ik supermooi wandelweer, en de ongeplande 2h in St-Ursanne ontdekte ik een charmant oud stadje met bijhorende ruïnes van kasteel en kluizenaarsgrot. En uiteindelijk raak ik ook thuis, zonder extra kosten en met maar een uur of twee vertraging.