Helpt de Jura om jezelf te leren kennen?

Wat een moeilijke titel. Die heeft niks te maken met de wandeling, wel met een draak van een boek dat op de e-reader staat omdat het in de Jura speelt. Onderaan meer daarover. 

21 Jan Limasse - Aiguilles de Baulmes - Ste-Croix - Les Rasses. 

Na het lange ochtendritueel van een bivakhut raakten we tegen 9h30 op weg naar de Col d'Aiguillon. Ik besefte beetje bij beetje dat die Aiguillon de rotspiek was die de vallei van gisteren afsloot. Heel on-Jura, meer iets voor in de Vercors of een ander stuk kalkmassief in de Alpen. 

Na wat aarzelen neem ik toch het directe maar erg lastige pad. Mooi, maar erg lastig. 

Dicht bij de top breekt het uitzicht open : de grote steden van Mittelland in de mist, de Alpen op hun mooist. Dat zicht blijft de hele dag het prachtige decor voor een vijfsterren parcours over de Aiguilles. Meestal is de berg aan links helemaal niet steil, dus de tocht loopt relax. De spannende stukjes kies ik zelf uit zoals het extraatje naar de grot Cave Noir. 

Na al dat fraais daal ik af naar Ste-Croix. Dit stadje is voor mij vooral de noodzakelijke supermarkt. Maar het valt op: ieder dorp of stadje heeft zijn eigen warmtenet. Hier heet het "Celcius" en de centrale ligt op 100 m van het gemeentehuis. Zo doe je dat dus, ingeslapen Belgische politici. 

De B&B is in Les Rasses, 2 km verderop. De korte weg is voor de auto, ik kies een langere en mooiere weg. Net als op de Aiguilles kom ik ook hier maar één (1) andere persoon tegen. Superrustig. 

De B&B mensen doen me een gratis zwembeurt cadeau in het Grand Hôtel hiernaast. Ik val er uit de toon met mijn botinnen en wandelkleding. Enfin, in het zwembad niet meer, daar ben ik de zoveelste persoon met grijs haar en een paar rimpels en vetrolletjes teveel voor de norm van tegenwoordig. Bij binnen en buitenlopen ben ik onder de indruk hoe goed het 100 jaar oude interieur het nog doet. 

Terug naar de vraag. Het boek op de e-reader was "3 mois sous la neige - carnet d'un jeune Jurassien" over een jongen die ongewild samen met zijn opa (die halfweg het boek sterft) achterblijft in de zomerboerderij, die onder een paar meter sneeuw bedolven wordt. Dat verhaal wordt om de paar pagina's onderbroken met diep-katholieke beschouwingen hoe lijden belangrijk is om een beter christen te worden. In de slaapzak in mijn spartaanse bivakhut vroeg ik me af waar het verschil zit met mensen die bewust een paar dagen of weken de natuur intrekken om een beter mens te worden. 

Er is uiteraard een verschil. Maar toch ben ik er nog niet over uitgedacht.